Modular, glitch, electronic, experimental.

quotes / reviews:

AMBIENTBLOG
FMR3 is the third and final (?) release in Michel Banabila‘s series of experiments in combining the three sound sources from the title.
It opens in quite a radical way with a loud synthetic gong that immediately draws full attention, followed by a minimal machinelike noise – an industrial meditation.
Modular synths are very fashionable, but too often the musical results only interesting for the nerdy buttonfreaks using them – there’s too much of ‘what does thís button do??’. But not in Banabila‘s hands.
By using clever combinations of different sources, and by careful manipulation, his compositions – even the most minimal ones – get a fascinating cinematic tension.
In Banabila‘s diversely branched discography, the FMR series is connected to his electronic works (like The Department of Electrical Engineering releases) and thus quite a lot more experimental than his works for theatre, his jazz-related outings or his crossovers with world-music.
Michel Banabila still manages to combine the best of a lot of musical worlds in his rapidly growing discography, and there’s no sign of slowing down! (Peter van Cooten)


GONZO CIRCUS:
Michel Banabila is een veelzijdig componist. Hij werkt bij voorkeur met synthesizers waar hij een duizelingwekkende veelheid aan klanken uit tevoorschijn peutert. Hij schrijft voor ensembles, verwerkt omgevingsopnamen in zijn muziek. Die muziek is te horen bij films en, vanzelfsprekend, in optredens - onder meer in het bloeiende en groeiende circuit van analoge elektronica. Dat laatste genre komt volop aan bod op ‘Feedback + Modular + Radiowaves II’, zoals de titel al aangeeft het tweede album in een serie waarvan onlangs ook een derde deel verschenen is. Banabila zet contrasterende geluiden tegenover en achter elkaar: onstuitbaar verende toontjes, een langgerekt dor raspen, bliepjes en bloepjes, een opgewekt borrelen, een langs het verschiet snellend fluitje. ‘Basic Patch’ is een onafgebroken stoet van klankwagentjes, het ene nog maller en merkwaardiger dan het volgende. Soms heb je het gevoel een immens losbarstend onweer te horen naderen, maar dat wordt al snel onschadelijk gemaakt met ritmes waar het hoofd onwillekeurig glimlachend op gaat meedeinen. Het afsluitende ‘Radio Sky’ ontvouwt zich langzaam met nasaal trillende bassen en rondspokende fluittonen, alsof hij je na al die opwinding en variatie toch wat rust wil gunnen. (Rene van Peer)