Music for dance: 25 years Conny Janssen Danst

This CD was exclusively for sale at the dance performance HOME
www.connyjanssendanst.nl/2017/03/06/bestel-cd-home

Cover photo by Rob Hogeslag
Design & lay out by Rutger Zuydervelt
Inside poster: Raymond de Vries

‘If you deny my roots, you deny me.’

HOME: A dance performance about people trying to find their place in the world and with each other.

HOME is about the question what ‘home’ means. It is more than bricks, more than a physical space. What creates a ‘home’ for you, what makes you feel at home? Is it a place? The people that surround you? Or is it about a sense of belonging?


‘Als je mijn wortels ontkent, dan ontken je mij.’

HOME: Een dansvoorstelling van Conny Janssen Danst over mensen die hun plek zoeken in de wereld en bij elkaar.

HOME draait rondom de vraag wat het begrip ‘thuis’ betekent. Het is vaak meer dan stenen, meer dan een fysieke ruimte. Wat maakt dat je je thuis voelt, waar ben je thuis? Is het een plek, de mensen om je heen, of gaat het om een ‘sense of belonging’.


Naast een groot, avontuurlijk ensemble van dertien dansers - jonge talenten en bekende gezichten – werkt Conny Janssen voor HOME met live muziek en speciaal voor de voorstelling nieuw gecomponeerd werk van geluidskunstenaar Michel Banabila en cellist Maarten Vos.

Recensies / quotes:

A CLOSER LISTEN:
Home is the eclectic score to a performance by Conny Janssen Danst “about people trying to find one’s place in the world and with each other”. Michel Banabila’s electronics and Maarten Vos’ cello are the key players, but in the loping 14-minute “Secunde (CJD Remix”), a host of other instruments find their ground as well. The mixture of styles and diverse array of dancers lead one to ask a question neglected by the liner notes: What kind of music makes you feel at home?

An initial answer involves not genre, but nationality. The set opens with the traditional Ukrainian song “Oj, Na Gori Suhyj Dub” (“Oh, On the Mountain Dry Oak”), which sparks connection with land and people. The layered vocals of Maryana Golovchenko add nuance to the question. We recognize – or seem to recognize – comfort. Without understanding the words, the listener feels welcomed, safe, at home. The gentle cello only underlines the feeling. And while the album will return to this feeling, again and again, it will also strike out in different directions, mirroring the experience of travel, expanding its horizons before returning to its point of origin, changed.

The title track travels from ambience to tribalism via subtle shifts in percussion, touching upon world music without defining the part of the world it is from. Few would say, “Oh sure, that’s Dutch music.” And this is part of the point ~ modern music tends to draw from multiple cultures, to the extent that it can be embraced by multiple cultures, even those not involved in its genesis.

“Shivers” is the piece that makes me feel most at home. The piece teeters between wistfulness and sadness, with a hint of unease; more than enough emotion to burst its boundaries and work its way into the heart. It sounds similar to music I already adore, but different enough to seem new, especially in its faint, closing drones. But others may react differently. Those involved in modern dance may feel connected to the gurgling bass of “Crack”, the stomping beats of “Crowds (Big Data Poetry Mix)”, or the swift dramatic surges of “Rosy Fingered Dawn”. Introverts may prefer the isolated tones of the lonely “Nebulae” or the warping abstractions of “Fuzzy Clarity”. Synth fans will be drawn to the patiently percolating 12-minute “The Bataleur”. On the surface, the album seems to invite listeners to choose favorites. But below the surface, it invites listeners to branch out into different genres, to ask, “What makes this song valuable?” From this point, one might branch out to different viewpoints, different cultures, different countries. In the modern era, so much talk revolves around preserving a sense of home through exclusion that we forget the better way: broadening our horizons to the point that we feel at home not only in our houses, but as citizens of our shared planet. (Richard Allen)

AMBIENTBLOG:
Even without attending the dance performance it was written for, it’s an impressive and diverse soundtrack. A golden combo of electronics and cello (Maarten Vos is a cellist primarily, but with a soft spot for modular electronics too), capable of conjuring a multitude of emotions with diverse musical styles. Their music constantly evolves, so it is doubtful that the music on the last performance will be the same as on the first. As mature and complete as the music on this album may sound, the music captured on CD can be seen as a ‘basic draft’, simply because the CD had to be manufactured before the tour started. This means that the music will have evolved further and some of the tracks will have seen many reworks over time.( Peter van Cooten)

DE GROENE AMSTERDAMMER:
"Michel Banabila en Maarten Vos boetseren uit hun snaren en toetsen een muzikaal tapijt dat zo betoverend mooi is dat je de volheid pas merkt als de laatste tonen zijn weggestorven. Wanneer ook de dans stopt, voel je in de oorverdovende stilte erna pas dat je bent aangeraakt." (Loek Zonneveld)

VOLKSKRANT:
Huiselijk is het decor van Home zeker niet, integendeel: hard, kil en kaal in dit ontwerp van Thomas Rupert. De betonnen muren vertonen sporen van lekkage en een uitgebeten vlek ontsiert de vloer onder een gietijzeren wasbak met iel kraantje. Oké, er staat een bed, maar daarin rust een ontwortelde boom onder een vale deken. Het symbool voor een gebrek aan thuis, voor mensen die huis en haard hebben verlaten om verderop een veilige slaapplek te vinden. Menig choreograaf of theatermaker zou de vaalgrijze wanden hebben gebruikt voor megaprojecties: teksten, protestleuzen of videobeelden van actuele migratiestromen. Zo niet de rustige, Rotterdamse choreografe Conny Janssen in deze jubileumproductie - haar gezelschap bestaat 25 jaar. Janssen laat een danseres wat woorden krabbelen, zo klein dat we slechts kunnen gissen naar de inhoud. Misschien is het een gedicht in het Hebreeuws of Arabisch: ze schrijft tenslotte van rechts naar links.

Intens troostrijk

Juist dat vermoeden van het behoedzaam zoeken naar beschutting maakt Home tot een intens troostrijke ervaring in een verwarrende tijd. Alle dertien dansers lijken onbeschermd, in hun dunne hemdjes, rokjes, negligés, bloezen en broeken, flets van kleur. Ze dansen blootsvoets of op sokken. Toch vinden ze beschutting, bij elkaar of in zichzelf verzonken. Niet de omgeving is het anker, maar de mens, de groep, ook al verschillen ze enorm in lengte, huidskleur, haardracht en achtergrond. Ze schokschouderen met armen dicht op het lichaam, krabben aan hun slapen en pompen met hun hand op de hartstreek. Ze omhelzen, blazen hun borstkas tegen die van een ander, geven ruggensteun of draaien geruisloos een rondje. Stagiaire Liza Wallerbosch (vierdejaars Fontys Dansacademie) valt op met haar ongekend doorleefde vertolking, naast de trefzekere souplesse van ervaren dansers als Mitchell-Lee van Rooij en Remy Tilburg.

Kwetsbaar

Boven de muzikanten hangt het enige romantische rekwisiet: een vogelkooitje met twee vogeltjes Soms blijven ze met tien of twaalf personen steken in die ene smalle deuropening en kijken ze verschrikt naar een eenzame collega, die kwetsbaar zijn of haar weg zoekt in die onbarmhartig kale ruimte. Dan weer foerageren ze als trekvogels of dansen ze een duet op druppelend water. Verloren zijn ze niet. Ze laten zich gidsen door de uitdijende klankwereld van de live spelende muzikanten Michel Banabila en Maarten Vos. Hoog in een nis bouwt dit duo met keyboard, cello en elektronica aan een warme, verlangende soundscape. Die begint met gekrabbel op een snaar, en dijt via een vraag-antwoordspel met lange tonen uit tot een steeds vollere compositie, gevuld met tromroffeltjes, geroezemoes, treingeluiden én melancholieke volksliederen van de jonge Oekraïense Maryana Golovchenko. Boven de muzikanten hangt het enige romantische rekwisiet: een vogelkooitje met twee vogeltjes. Mocht het deurtje openspringen, vliegen ze vast niet weg. Dit Home is hun pleisterplaats (Annette Embrechts)

NRC:
De composities van Banabila en Vos leggen met haast romantische lange lijnen, ritmische intermezzo's en elektronische klanken een de bodem onder bewegingen die inmiddels wel als 'typisch Conny Janssen' bestempeld kunnen worden. [...] Soepele, inventieve duetten waarin de ene beweging de andere uitlokt" (Francine van der Wiel)

POPUNIE:

Onlangs kwam er een bijzondere cd uit. Speciaal voor Conny Janssen Danst, de bekende groep uit Rotterdam, componeerden Maarten Vos en Michel Banabila de muziek voor de dansvoorstelling Home. Deze dansgroep toert van 13 januari t/m 30 april door het land, waarbij de muziek 52 maal live wordt gespeeld tijdens de voorstelling.

Overigens zit er wel verschil tussen de muziek die live wordt gespeeld tijdens de voorstellingen en de cd. Niet alle tracks worden gebruikt en bovendien ontwikkelt de gespeelde muziek zich ook verder door de live-setting. De dansvoorstelling heeft als motto ‘Als je mijn wortels ontkent, dan ontken je mij’. Hoewel de muziek dus hoort bij de dansvoorstelling is het echter ook een uitstekend, avontuurlijk en op zichzelf staand luisteralbum geworden.

De cd start met een prachtige Oekraïense traditional, gezongen door Maryana Golovchenko. De muziek heeft iets weg van Dead Can Dance, een combinatie van electronica, klassiek en middeleeuwse zanglijnen. Daarna volgt de titeltrack Home. Een epos van meer dan 11 minuten, startend met sprankelende,elektronische ambient. Langzaam komen er dubby cellolijnen doorheen, gevolgd door subtiele beats. De sound van deze track doet mij denken aan Jon Hassell of Brian Eno & David Byrne. Verstilde en behaaglijke muziek waar je in kunt wonen wat mij betreft.

Luna Dubs, de volgende track trekt aandacht door de polyritmische beats. Een enkele subtiele hoge pianotoon geeft het geheel een sprankelend geheel met de duistere elektronische ondertonen. Shivers is andere koek. Een dreigende orchestrale sound bouwt een intense spanning op. Deze track zou niet misstaan op de soundtrack van een duistere filmhuisfilm. De koestering van een zekere melancholie binnenshuis, wetend dat de koude wereld zich buiten bevindt is bijna tastbaar.

De cd kent ook extremere kanten. Zo heeft de track Crack een elektronisch, abstract karakter en roept associaties op met o.a. Aphex Twin. Na een enkele minuut duikt er een lekker hoppende en droge baslijn op, daarboven subtiel stuiterende ritmepatronen en wat woordeloze en ietwat spooky vocalen.

En dan een pareltje, de prachtige track Secunde. Een diepe, repeterende electrobaslijn wordt doorsneden door vioolklanken. Er zit een vervreemdend, ritmevertragend patroon in deze track. Het nummer lijkt daardoor langzamer te gaan dan in werkelijkheid. Spelen met tijd, heel bijzonder. In het tweede deel van dit nummer duikt opeens ook een bandoneon-achtige sound op, ik kreeg daarbij associaties met Ennio Morricone en David Lynch.

Het duistere Crowds zou kunnen gaan over alle mensen die in een oud, al eeuwen bestaand huis gewoond hebben. Een huis met een lugubere geschiedenis. Hier zijn vreselijke dingen gebeurd, waarover niemand spreekt. Moord, oorlogsdaden, tragiek, het zit allemaal besloten in dit donkere huis. Met ramen die beter dicht kunnen blijven om de geheimen te bewaren… De muziek zit een beetje in de hoek van Coil wat mij betreft en dan ten tijde van Love’s Secret Domain, maar dan zonder de acid invloeden. Kortom, een zeer interessant album, rustgevend met onrustbarende trekjes. Een aanrader en dat geldt eveneens voor de CJD voorstelling! (Koert Sauer)